PAZKOALDIKO 6. DOMEKEA /B
HITZALDIA
Senideok: gizaldietan ulertu izan da gaixotasuna Jainkoaren zigor lez. Zelan ulertuko dogu, ba, orain Jainkoaren bedeinkazino lez? Non dago gaixotasunaren alderdi ona —alderdi onik badauka, behintzat—. Ama seme-alabarik makalenaren alde eta haren ondoan dagoan lez esan geike dagoala Jainkoa makalaren, gaixoaren, ondoan eta haren alde. Baina inork ez dau izan gura makala edo gaisoa, Jainkoa bere ondoan egon daiten…
Hori egia izan arren, ez dogu azaletik baino begiratu. baina sakonago begiratuko bagendu, apur bat aztertuko bagendu… beste hauxe ere aurkituko geuke: Jainkoa makalaren ondoan (edo behartsuaren ondoan) dagoan lez, geu ere makalagoaren ondoan egotera deituak gagozala. Hau da: makaltasuna, gaixotasuna, Jainkoaren dei lez hartuko geuke, eta harek guri deuskun maitasuna gauzatzeko era lez. Ulertuko geuke Joanek dinoskuna: Jainkoa maitatzeko era bakarra dago: senidea maitatzea.
Ez da, ba, Jaikoa maite dogula uste izatea, benetan maitasun hori senide batengan gauzatzea baino. Eta behartsua da, gehienbat, horretarako lekurik garbiena.
Bihozbakoa izan behar da behartsuagana on egiten ez hurreratzeko. Behartsuak berez itxartuazoten dau gure errukia, eta errez hurreratu geintekez harengana laguntza eskeintzen. Alde horretatik, ba, ulertzen dakianarentzat eta sinismenetik begiratu ezkero, beharrizana, gaixoaldia… bedeinkazinoa da maitasuna gauzatzeko aukerea emoten daualako.
Baina horixe!: sinismen begiez begiratu behar, eta sinismenez jasan behar laguntza onartzeraino eta eskertzeraino. Eta, egia esan, bakotxak geure buruaren jabe eta jaun izan gura dogu, inoren laguntza preminarik bakoa.
Horregaitik dogu ona Gaixoaren Pazkoa: guzti hori hausnartuz, guzti horretaz jabetzeko…, asko heldu diran mailaraino heldu arte!: gaixoaldiari arreba gaixoaldia deitzeraino; gaixoaldia bera Jainkoaren bedeinkazino lez hartzeraino. Bai behar dala sinismena horretarako!
Senideok: ez dogu uste izan behar danok izan behar dogula gauza gaixotasuna bedeinkazino lez onartzeko; edo danok izan behar dogula gauza gaixoaren ondoan egonik haren aieneak gozatzeko… Baina bai izan geintekezala danok gauza gaixotasuna eroaten dakiana txalotzeko, edo gaixoen laguntza euren bizia emoten dabenak aintzat hartzeko eta euren lana eskertzeko…
Ez dau norberak dana egin behar: danon artean eraiki behar dogu Jainkoaren erreinua, bakotxak bere garaua ezarriz.
Irakatsi deigula, ba, Gaixoaren Pazko honek, eta hausnartuazo, zein maiteak gaitun Jainkoak. Ez gaizala ezerk aldendu maitasun horretatik, ez gaixoaldiak ez beharrizanak; eta holangorik somatzen dogunean, hartu daigula gaixoaldia edo beharrizana Jainkoak deuskun maitasuna gauzatzeko aukera lez. Jainkoa maitatzeko era bakarra dagoalako: senidea maitatzea. Hauxe da Jesusek lez maitatzea.
(Edo… )
Senideok: Pazkoaldiko irakurgaiei erreparatzen badeutsegu, gure siniskerea argituta eta aberastuta aurkituko dogu, batez ere lehenengo irakurgaian Jesusen lehenengo ikasle eta jarraitzaileek euren jarraipena zelan garatu eben, zelango eragozpenak aurkitu ebezan, eta zelango erantzunak emoten eutsoezan aurkitu geikelako. Sinismenak erronken aurrean jarten gaitula ikusi geike, ebatzi beharraren aurrean jarten gaitula, eta erne bizi izatera behartzen gaitula. Jesusen jarraitzaile izatea edonorentzat ez dala esan eta autortu behar izango geuke, ba.
Gaurko leghenengo irakurgaian pagano munduko baten (Kornelio izenekoaren) erantzuna, eta honi aurrez-aurre jarten jakon erantzuna (hau Pedrok emona) aurkitzen doguz. Korneliok, Pedrori honen oinetara ahozpeztuz egiten deutso harrerea; eta honek azalpenak emoten deutsoz Korneliori haren etxean sartzeko orduan, zutunduazoz eta biak gizaki dirala (bardinak) argi jarriz.
Judeguek galazota euken paganoen etxean sartzea, eta debekatuta eukezan jakiak ahoratzea… Eta Pedro paganoaren etxean sartzen da, eta debekatutako janariak jaten dauz… Jainkoaren legeko ezarpenak barik geure, gizakion, ezarpenak, ohiturak eta debekuak diralako. Ze ondorio ataraten dau Pedrok? Jainkoak bere gogoa egiten dauana maite eta onesten dauala; eta hau, beste edonorengana, senide lez hurreratzean eta bestea senide mailan hartzean agertzen da. Ez da, ba, Pedro bestea baino ahaltsuagoa, santuagoa, edo harek jaten dauana bestearena baino sakratuagoa… Zenbat daukagun ikasteko, senideok!
Lehenengo ta behin: Berbiztuagan sinisteak ez gaitu beste inor baino hobeak edo sakratuagoak egiten; bai behartzen gaitula Jainkoaren nahia bilatzera eta betetera. Eta, bigarrenez, ez daiguzala lege, arau, ohitura eta debekuak Jainkoaren gurari lez hartu, harek gura dauana gure arteko senidetasuna da-eta; hau da: alkar aintzat hartu daigula, alkarri zerbitzu egin deiogula, eta alkar maitatzea bideratu daigula.
Hau autortzeak, gure jokabidea —bakarrekoa eta alkartekoa— aztertzera garoaz, Pedro bera eroan eta bere jokabidea zuzentzera eroan eban lez. Zelan egin geike hau?
Gure jakintza-iturria Ebanjelioan bilatu eta aurkitu behar dogu, senideok. Gu esanekotasunean irakatsiak izan gara, eta, gehienbat, esaneko izaten ahalegindu gara. Baina gaur egun gatx egiten jaku esaneko izatea bera ere, era askotako erantzunak ikusten doguzalako, eta, sarritan, guk emongo geuken erantzuna ez dalako eskatzen edo agintzen jakuna…
Hau dala-ta, askok Eleizatik ihes egin badau, gure eleiz alkarteak urritu eta zaharkitu badira, gure umeak gure artetik laster baten aldentzen badira, eta gure arteko nagusi askok edozein atxaki badau nahikoa, mezea telebistaz entzuten dauala-ta, etxean gelditzeko, ez ete dogu, horren aurrean, gure jokabidea eta erantzunak aztertu behar, eta ez beste ezer, Ebanjelioaganako zintzotasuna baino bilatu behar?
Gure Eleizbarrutiak galbaheketa (edo diszernementu) aldia izentatuz, hainbat talde jarri dauz lanean, gure Eleizearen gaurkotzea bultzatzeko asmotan; egoera larri honi zelan erantzun behar deutsagun bilatzeko, eta behartsuen ondoan zelan egon ikasteko…
Eta ez uste izan eragozpenik aurkitzen ez dauanik; eta hau eliztar asko eta askorengan, eta abade ez gitxirengan! Zergaitik? Asko eta asko bildur diralako; danok ere komodoak garalako; eta gatx egiten jakulako orain arte euki doguna galdu beharra daukagula autortzea.
Bai, senideok: horrenbeste eleizkizun hotz eta gogaikarri barik Ebanjelio gehiago behar dogu. Honen inguruan alkartu behar dogu otoitzean hausnartzeko, Jainkoak zer eskatzen deuskun eta eskakizun horri zelan erantzun geikeon alkarregaz ebazteko. Eta hauxe litzateke abadeok bultzatu gura izango geukena. Aurkituko ete dogu harrerarik eta erantzunik eleiztarrongan? Otoitz egin behar izango dogu, eta ez gitxi!
OTOITZA
Zein gauza ederra, Jauna,
Pedrok Korneliori,
zutunduazoz, dinotsozan
berbak: biok gara gizaki,
ahuspeztea Jainkoaren
aurrean baino ez
egiteko gauzea balitz lez
agertuz.
Ikasi daigula keinu
horretan
norbere burua bestea baino
handiagoa ez ikusten,
estea aintzat hartzen eta
errespetatzen,
eta, beragaz batera, berea
dan guztia ere.
Ikasi daigula bardintasun
horretan
edozein gizaki, emakumea
ere, hartzen,
eta heldu gaitezela,
Jauna, alkarregaz lan egiteraino
eta, daukagunetik, alkarregaz
partekatzeraino.
—Amen.