PAZKOALDIKO V. DOMEKEA: «Lekuko Abadegoa»
ApEg 14,21b-27
Sal 144
Agp 21,1-5a
Jn 13,31-33a. 34-35
HOMILIA
Senideok: Pazkoaldiko domeka bat aspaldi danik dago gaixoari lotua eleiz mailan eta pastoraltzan: VI. domekea, hain zuzen: datorren domekea. Betidanik izan dau Eleizeak gaixoenganako txera handia; eta, esan behar, gaixoen artean egiten dan pastoraltza benetan dala pozgarria eta atseginez beteten dauana. Gure gaixoak esker oneko agertzen dira eurengana poz apur bat eta berba goxo bat eroaten hurreratzen jakenekaz. Tamalez, senideok, gero eta gitxiago deitzen jako abadeari, edo osasun pastoraltzan diharduan taldeari. Badirudi gazteen eta osasundunen gizartea egin dogula, eta gaixoak, zaharrak, ezinduak eta gutxituak-eta ezkutatu egin behar dirala. Holan gizatuko gara gu! Gero eta astakiloagoak bai egiten goazela... Gure makaltasunak-eta ezkutatu eta gure handikeria eta aberastasun gosea agertzen doguz... Ondo ete goaz? Zenbat daukagun ikasteko gure ustez pobre diran herrialdeetatik!
Jainkoa apalagana hurreratzen da; gaixo, zahar, ezindu edo gutxituaganako aparteko begiramena agertzen dau; bere Semeagan, pekatari eta emagalduekaz jarten da mahai beratan; eta guk gazteak eta osasuntsuak aintzaltzen doguz, besteok bazterreratuz. Hortxe agertzen da, senideok, gure bizitzako burruka bat.
Hurreratu gaitezan lehenengo irakurgaira... Jainkoa eurekaz eukela uste ebenek ez dabe Jesus onartu eta autortu gura; eta gogor hartzen dabez haren autorleak, euren inguruetatik kanpora bialtzeraino. Sendo dagoz euren usteetan eta sinismen edo siniskerietan. Eta ikasleak atzerritarrengana, benetako pobreengana, bihurtzen dira. Eta zelango pozaz egiten deutseen harrerea! Hau gogoan hartuz gogoratzen dauz gaurko egunez Eleiza osoak lekuan lekuko abadeak, ebanjelio testiguak. Eta gu, ba ete gara gauza, senideok, gure usteak, sinismena eta bizitz-jokabideak aztertzeko?
Jesus barik, gure bizitza eta gure mundua zaharra da; Jainkoari lepo emonda dihardu bere atseginkerien ilunpeetan. Jainkoak dana egiten dau barri; barritasun horretan gauza bat baztertzen da: norberekeria, gorrotoa, atseginkeria, bakotxakeria, hau da: gu menperatzen gaituan keria guztiak.
Jainkoak geure artean egon gura dauala agertu deusku, bere herri gura gaitula, eta, beragaz, herri barri izango garala. Baina lehenengo irakurgaian ikusi dogu zelan gogor egiten deutsegun Jainkoaren asmoei. Jainkoa gure artean gura badogu, gure usteak eta sinismena eta bizitz-jokabideak aztertu beharra daukagu.
Begira ebanjelioan entzundakoa: «honetantxe ezagutuko zaitue nire ikasle lez; alkar maite badozue.» Eta ez geuk uste dogun maitasunaz, senideok, berak gu maite izan gaituan maitasunaz baino.
Zer eskatzen deusku honek? Munduaren eta Jainkorik ezaren zaharkeria eta ilunpetatik urten daigula; zahar, gaixo, ezindu, gutxitu eta baztertuengana hurreratu gaitezela; Jainkoaren poza eroan deiegula...
Baina guzti hau, senideok, ezin dogu geurez egin. Behar-beharrezkoa dogu Jesukristo aintzatuaren Espiritua. Honek, Jainko Aitaganako konfiantzea emongo deusku; mundu barri bat egiteko eta han bizi izateko adorea emongo deusku. Jainkoaren asmoei beti «BAI» erantzuten irakatsiko deusku. Holan erantzun eutson Mariak beti.
Senideok: etxean zaharrik, ezindurik, gaixorik..., sakramentuen poza gura izango leukeanik daukagu? Deitu abadeari; eratu daigun gure parrokian «osasun pastoraltza» alai eta indartsua. Eta barritu daigun zahartzen joakun gure parrokia hau, dana barri egin gura dauan Jainkoari esker onez erantzunez, Mariak egiten eban lez.